«از امروز کاغذی برای چاپ روزنامه نداریم. ‌کاغذ کیلویی ۳۰ هزار تومان هم در بازار غیررسمی پیدا نمیشه . اگر از فردا نسخه کاغذی روزنامه در دسترس نبود نتیجه سه قفله شدن واردات کاغذ است و بس. روزگار خوش آنهاست که شبه روزنامه‌‌اند و نیازی به کاغذ ندارند و منتظر سهمیه کاغذ برای فروش‌اند.»این توئیت اکانت شخصی‌ام بود؛ که یک حقیقت ساده و عینی دو کلمه‌ای داشت‌: قحطی کاغذ.

ولی بازنشر توئیت و واکنش‌ها به حدی بود که در ساده و عینی بودن مسئله کمیابی کاغذ شک کردم. شاید باید زودتر می‌نوشتیم و فریاد می‌زدیم که طی یک ماه گذشته نتوانسته‌ایم حتی از بازار غیررسمی و با قیمت غیرمتعارف کاغذ بخریم و این چند هفته را با کاغذ امانی گذرانده‌ایم. تقریبا کاغذ روزنامه در داخل کشور نیست و مطمئنم کاغذ احتکاری هم وجود ندارد. آمار واردات کاغذ روزنامه و تحریر حتما هست و کافی بود با سال گذشته مقایسه شود و روند رو به سقوط واردات کاغذ درک شود اما گویا چشم رصدگری وجود ندارد‌.

تا پیش از این بحث رانت فروش کاغذ دولتی‌، گرانی غیرمنطقی کاغذ و … مسئله بود و حالا قحطی کاغذ روزنامه‌ها و نشریاتی که واقعا در حال انتشار و توزیع روی کیوسک هستند‌، در منگنه قرار داده است‌. برخلاف تصور انتظار ما این نیست که کاغذ دولتی با ارز ۴۲۰۰ وارد و در اختیار ما قرار گیرد.

چون در این صورت فقط یک رانت بزرگ توزیع می‌شود و چه بسا خودمان باید خریدار کاغذ همان نشریاتی باشیم که فقط در فهرست کاغذ و یارانه هستند و عملا منتشر نمی‌شوند. بهترین حالت این است که قیمت کاغذ به نرخ واقعی و با نرخ ارز آزاد وارد و به فروش برسد‌.

طی شش ماه گذشته تقریبا تمام تجار و بازرگان‌های قدیمی این حوزه کنار کشیده‌اند و آنها هم که هستند در حدی که فقط ارتباط‌‌شان با تولیدکنندگان کاغذ و نشریات حفظ شود، کاغذ وارد می‌کنند‌.

شاهد مثال اینکه یکی از واردکنندگان کاغذ هنوز چک پیش پرداخت ما را پاس نکرده که در مسیر سخت واردات و تامین ارز و … تعهدی نداشته باشد. با این شرایط نشریات مستقل طی همین هفته و روزنامه‌های بزرگ بیشتر دولتی هم طی چند هفته آینده امکان چاپ نخواهند داشت‌. احتمالا مثل همیشه چاره کار مداخله دولت برای تسریع واردات است. چرا باید چنین انتظاری از دولت داشته باشیم‌؟ پاسخ ساده است: نظام دیوانسالار دولتی بانی چنین اتفاقی بوده است.